Verdomme, weer een halve kilo eraf! Er waren tijden dat ik hierbij een vreugde dansje deed. Nu niet.
Natuurlijk in opperste spanning voor wat morgen gaat brengen. Dat het kwaadaardig is, dat is bekend, of het te behandelen is en/of verder uitgezaaid niet. Morgen weten we meer. Wil ik het weten? Ja en nee. Ik heb geen idee hoe er mee om te gaan wanneer verteld wordt dat het niet behandelbaar is en ik nog een onbekende maar niet al te lange periode te leven heb. Ik ben verdomme veel te jong om dood te gaan! Mijn kind is te jong om dit te kunnen bevatten. Mijn partner heeft dit niet verdiend. Zelf ben ik na jaren ongelukkig geweest te zijn de afgelopen tijd de gelukkigste mens op aarde. Moet dit zo wreed verstoord worden? Nee! Dus ik wil horen dat het behandelbaar is, en dan zal het ons gaan lukken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten