Vrijdag 21 maart 2014 mag ik me om 10:15 melden. Net als bij de CT scan bekruipt hier mij de zenuwen of ik een half uur op mijn rug liggen ga halen. Dat is zo pijnlijk. Ik heb al geïnformeerd of ik een roesje kan krijgen, dat kan niet. Wel mag ik zelf met pijnstillers gaan doktoren. Morfine en Oxazepam lijkt hier een goede combinatie.
Na het toedienen van de radioactieve vloeistof begint de ellende al. Hier wordt ik geacht een uur rustig te gaan liggen. Op mijn zij gaat redelijk maar na een kwartier doet mijn hele lijf weer pijn. Stiekum nog een morfine tablet en een Oxazepam. Het lijkt niets te doen. Eindelijk word ik opgehaald om de scan te krijgen. Of ik nu kan of niet, die scan zal er komen! We zijn tenslotte al een jaar verder!
Met gestrekte benen en armen ga ik op de tafel liggen, om die vervelende dolksteek in mijn rug zoveel mogelijk te voorkomen span ik al mijn spieren. Heel stom natuurlijk want vanaf nu mag ik mij niet meer bewegen. Het lijkt uren te duren en o, wat een pijn. Eindelijk komt de zuster mij verlossen. Ik kan zelf niet meer van de tafel komen van de pijn. Gelukkig helpt zij mij.
Nu moet ik even wachten om te zien of alle beelden goed aangekomen zijn en of het voldoende is. Dit zou 5 minuten duren. Oh, wat hoop ik dat alles goed gegaan is want ik zou hoe dan ook niet weten hoe ik nog een zelfde sessie erachteraan zou kunnen doen.
Na 5 minuten wordt mij gevraagd toch maar in de wachtkamer plaats te nemen want de computer moet opnieuw opgestart worden en pas dan kunnen zij zien of het voldoende is. Pewwwwww het verlossende woord, ik mag gaan!
Rob zit benede in de kantine te wachten, dolgelukkig zijn we dat de scan gelukt is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten