Hoe dichter we bij de afspraak in de Daniel de Hoed komen, hoe zenuwachtiger ik me maak. Ik voel me klote, loop de hele dag te huilen, heb ineens veel minder vertrouwen dat het goed komt. Vandaag gewoon tot 14:00 op bed gelegen, dat is "so not me"! Ik weet het niet meer, bang voor de toekomst. Duidelijk is dat ik nu kortademiger wordt en ook eten blijft er niet inzitten zoals het hoort. Wat een ellende! Wat zou het mooi zijn als er een mooie behandeling uit zou komen vrijdag.
Ik wil niet dood!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten