Nog een tumor

Gisteren naar Tilburg geweest voor de controle MRI en wat denk je..... nog een tumor erbij! Als je logisch denkt dan moet deze er al gezeten hebben bij de vorige maar was deze toen nog te klein om zichtbaar te worden op de MrI, hij is nu 4,2 mm groot. Maar van logisch nadenken is geen sprake als je dit hoort! Waarom????? Wij zijn eigenlijk wel eens toe aan wat betere berichten! Volgende week zal ik opgeroepen worden om deze te lijf te gaan. Eigenlijk is het een kleine ingreep, maar heel de poppenkast eromheen..... je hoofd wordt in een frame gezet en dit is pijnlijk. Waar ik vooral tegenop zie is dat dat frame terwijl het op je hoofd geschroefd is vervolgens op de plank van de MRI tafel geschroefd wordt, je kunt dus geen kant meer op. Dat gebeurt niet onder narcose maar onder plaatselijke verdoving. Ik heb er geen woorden voor en ben op. Gelukkig maar 1 weekje om me op te fokken. 12 september moeten we dan weer voor de CT van de longen. Wat kan een mens allemaal verdragen.........

Controles

Vandaag is het zover, een controle van mijn hersenen. Bloednerveus! Hoewel ze in het ziekenhuis al een MRI en een ruggenprik gedaan hebben, heb ik vannacht van de zenuwen geen oog dichtgedaan, Bah! Gelukkig krijgen we de uitslag direct een half uur daarna, dus geen week wachten. PLSSSSSSSSS laat het goed zijn!

Bloedprikken

Vandaag weer geweest. En..... hoera! Hiervoor hoef ik in iedergeval niet meer wekelijks terug te komen, alles zag er netjes uit!

Moe

Nu ruim 2 weken geleden dat ik de laatste chemo's en de laatste bestralingen achter de rug heb. Hoe je je voelt dat is per persoon totaal verschillend heb ik begrepen dus ik kan alleen voor mezelf spreken. Ik moet zeggen dat het me meevalt, ik had gedacht de komende weken al kotsend en jezelf totaal verschrikkelijk voelend door het leven zou gaan maar nee. Wel misselijk de eerste week, maar wat me tegenvalt is die vreselijke moeheid. Ik kan er niets aan doen, een trap oplopen en daarna compleet instorten. Inclusief het hysterisch huilen omdat je zo moe bent dat het lijkt of elk celletje in je lijf in opstand komt. Frustrerend omdat je eigenlijk best goed bent, maar je kunt gewoon niets. Ik had het in mijn hoofd gehaald een rondje rommelmarkt te doen, na 1 rondje om de kerk was ik totaal versleten dus konden we weer terug. Thuis huilen, bedje op de bank, etc.  Wat drinken is moeilijk want mijn slokdarm lijkt totaal verbrand van binnen. Gezien de hoeveelheid pus wat steeds omhoog komt en de last met slikken lijkt het wel of dit 1 grote blaar is. Hopen maar dat dat snel verbeterd, want buiten dat het heel smerig is kun je ook bijna niet slapen want na een kwartier ofzo is dit zo uitgedroogd en pijnlijk dat je direct weer wakker word.

Bij de controle bleek dat mijn nieren het zwaar te verduren hebben en ik lag nog net niet aan het infuus. Dat betekent 1 ding, meer drinken........ en dat met die pijnlijke slokdarm.

Een ander ding is de plaats van bestraling. Deze ziet eruit als een verbrande olifanten huid. Hele dikke stukken vervellen en ik heb de hele dag de neiging heel hard te gaan krabben, dat mag niet want ik moet kost wat het kost infecties vermijden want ook de hoeveelheid witte bloedlichaampjes in mijn bloed waren erg laag. Als je bedenkt dat die bestraling via mijn rug dwars door mijn schouderbladen naar voren moest dan denk ik dat deze verbranding door en door is en zo voelt het ook.
2 tot 6 weken na de laatste bestraling zou ik hier last van hebben, het zal me benieuwen,

I am here!

Hoera Hoera Hoera!

We zijn weer thuis, (voorlopig) alles achter de rug en nu 6 weken wachten. Tot nu toe voel ik me prima maar de klap moet nog komen als de dexametason is uitgewerkt...... Dubbel gevoel, wat als ik nog een weekje langer bestraald zou zijn en nog een chemokuurtje zou krijgen.... zou ik me dan minder zenuwachtig voelen voor de uitslag?

Mezelf vanmiddag eens heerlijk verwend met 2 nieuwe mutsjes en een doos Rituals, heerlijk :-)

Bij Jeanette stond de sushi al klaar een mooie afwisseling op dat vreselijke ziekenhuis eten! Laurens had bloemen mee genomen en toen ik thuiskwam stond er een giga fruitmand van Ma en Pa, wat ben ik verwend!

Mijn rug ziet er raar uit, helemaal bruin en oh wat was ik blij dat ik eindelijk mocht gaan smeren en gewoon wassen van die bestralingsplekken want dat jeukt behoorlijk.

De plek van de tumor is absoluut kleiner geworden want ik heb veel minder pijn!