Bah, al een aantal dagen een behoorlijk lage bloeddruk 95-63 tegen een hele hoge polsslag 110 in rust. Ik meet mijn bloeddruk eigenlijk nooit op maar, nadat we gisteren een stukje waren gaan varen kon ik geen 10 meter meer lopen zonder te sterven van de pijn en het gevoel totaal uitgeput te zijn en als kers op de taart, steken in mijn borst. Automatisch gaat dan mijn hele linkerkantje tintelen en ontzettend veel pijn doen. 's avonds heb ik alles eens opgemeten toen Rob al in bed lag. Ik schrok me (bijna) dood. Ik durfde bijna niet meer naar de slaapkamer te gaan, 2 trappen op.
Gisterenmorgen voelde ik me zo beroerd dat ik Jeannette gevraagd heb te komen, ik vond het te eng. Ik was ontzettend benieuwd hoe de saturatie zou zijn want die was de laatste keer in het ziekenhuis bedroevend laag 92. Iets wat in de gaten gehouden moest worden...... Dat lage zuurstof gehalte in je bloed kan heel snel blijvende schade aan je organen geven. Die hoge hartslag is helemaal niet erg, als het maar niet langdurig is, maar in rust moet hij ergens tussen de 70 en 80 zitten.
Gelukkig is de saturatiemeter gisteren binnen gekomen en die was 97, prima. Dat stelde mij dan weer wat gerust. Vanmiddag was ik op het terras bezig wat aarde van het ene in het andere potje te gooien en ik werd helemaal naar, sterretje, pijn mij schouder en stekende pijn in mijn borst. Wel iets om van te schrikken. Direct natuurlijk gemeten en mijn saturatie zat op 80 en het apparaatje begon hard te knipperen. Hartslag weer 113. Kijk, dan had ik toch bijna 112 gebeld, niet zozeer door die waardes danwel hoe ik mij voelde.
Tijd om de spieren of wat daar dan ook van over is, te gaan vertroetelen want ik begrijp dat daar eiwit nodig is om ze optimaal in vorm te houden omdat de eiwitten ervoor zogen dat uit de longen zuurstof naar de spieren getransporteerd wordt.
Rob was wat vroeger thuis. Die wordt nergens warm of koud van dus ik ben maar even rustig blijven zitten en heb ik nog een keer gemeten, nu waren alle waardes weer een beetje normaler Hoera! Gisteren heb ik Janneke van het Erasmus gebeld maar beide contacten blijken tot 7 augustus met vakantie te zijn. Nou ja, ik wacht het gewoon af, lijkt het meeste op long fibrose en dat zou goed kunnen natuurlijk. Ik schijt alweer peulen voor vrijdag, en dan weer een week wachten op de uitslag. Ik hou hier mijn mond maar een beetje want Rob zit er volgens mij ook bijna door dus hem moet ik maar even met rust laten. Duidelijk is in ieder geval dat mijn spieren bij de minste inspanningen dusdanig veel zuurstof gebruiken dat de zuurstof in het bloed direct een duikeling maakt, oppassen dus!
