Gisteren een EUS gehad in het Erasmus. Dat is met een naaldje via de slokdarm naar die onrustige tumor gaan om daar een hapje van te nemen om te bepalen welke soort cellen dat zijn. De ingreep op zich viel wel mee, daar heb ik niet zoveel van gemerkt, behalve die spray om je keel te verdoven, daar was ik bang voor en terecht. Ik dacht dat ik ging stikken. Daardoor vloog ik weer rechtovereind en werd enigzins hysterisch, wat daarna gebeurde weet ik gelukkig niet meet. Gisterenavond kreeg ik opeens hevige pijn mijn keel en linkerlong, dat zal dan wel op de plaats zijn waar dat ding door mijn slokdarm ging en de plaats waar het twee keer aangeprikt is. De patholoog zei al dat het materiaal niet bruikbaar was en ik zie net via de sms binnenkomen dat ik daar maandag as weer verwacht word. ik moet nog even bellen maar dat zal ongetwijfeld voor de nieuwe methode zijn. Via de borst gaan ze naar de plaats toe. Ik maak me er wel zorgen over dat ik aan alle kanten lekgeprikt word want wie zegt er dat er dan niet juist gaat uitzaaien?
Ik kan nu bijna niet slikken en had weer een extra morfinepil nodig vanmorgen om een beetje tot mezelf te komen. Het was weer huilen met de pet op, en de gedachte dat ik zo niet verder wil bleef maar door mijn hoofd spoken. Euthanasie verklaringen uitgeprint. Maar zoals altijd gaat het na een paar koppen koffie weer wat beter en heb ik er weer zin in. Wat wel heel vervelend is, is dat ik helemaal niets kan doen. Twee theedoeken opvouwen en mijn schouder staat weer in de fik en dat duurt dan een half uur. Ik zweet als een otter, gewoon dag en nacht. Moeilijk om vrolijk te blijven, en moeilijk om moed te blijven houden.
