Ook gisteren hebben we best wel weer een drukke, maar mooie dag gehad. Afscheid nemen, het ergste wat er is je er voor de buitenwereld redelijk gezond uitziet. Niet te begrijpen, niet te plaatsen. Rob zijn vader, Annemary en Lee-Chon kwamen op bezoek, direct bij binnenkomst ging ik al, wat is het moeilijk! Hoewel geprobeerd wordt het gesprek steeds een andere richting te geven kom je steeds weer op het zelfde uit..... de waanzin om gewoon er binnen afzienbare tijd niet meer te zijn. Ik vond het heel erg fijn dat zij er waren, Halverwege ben ik even gaan liggen want ik kreeg pijnlijke steken onder mijn borst en werd moe, dat uit zich dan in bijna niet meer kunnen lopen, een tintelend gezicht en een arm/hand die alles van tafel maait, ook niet zo fijn als je zit te lunchen. Daarna hebben we nog lekker buiten koffie gedronken. Annemary had bloemen meegenomen, niet omdat er wat te vieren viel, maar een beetje kleur is nooit weg.
