We gaan gewoon door, een andere optie is er niet. Wat een ellende zeg!! Hoe kan een mens zich opfokken! Gisteren bezig geweest met de adres lijsten, Rob heel de dag zorgen, rennen, boodschappen doen, telefoontjes (terwijl hij daar zo,n pesthekel aan heeft) voor zorg voor Sanne, checks afspraken etc. De school doet heel goed haar best om alles een beetje in goede banen te leiden en te regelen ik ben daar heel dankbaar voor.
Ik had Jeannette gevraagd wat comfortabele kleding te kopen zodat ik er ook nog een beetje uitzie als ik uit bed kom. Nagels geknipt en gelakt. O, O, O, wat vind ik het elke keer erg als zij weer weg gaat, zo bang dat het de laatste keer was, vreselijk, ik weet het ik moet me groot houden, maar het is zo verrotte moeilijk!
Vanmorgen mw. Louret op bezoek gehad om te zien hoe Sanne het best geholpen kan worden. Daar zijn gelukkig goede afspraken mee gemaakt, dat stelt gelukkig weer een beetje gerust.
Daarna kwam de huisarts, ook hier weer alles mee doorgesproken en hier weer wat meer angst voor een longbloeding gekregen.
Daarna kwam de man van het uitvaartcentrum en hebben we zo globaal uiteengezet wat en hou we het willen. Misschien iets raars van mij hoor, maar waar ik mij over verbaas is dat er nergens prijzen vernoemd worden, lekker gemakkelijk, ik heb toch altijd het verkeerde vak gekozen :-). Het gesprek was eigenlijk heel gemakkelijk, net of je een badkamer aan het kopen ben.... Daarna met Rob eea door zitten spreken, toen werd het weer moeilijk natuurlijk. Totaal geen probleem om met mensen te praten die je niets doen, maar zodra het dichter in de buurt komt van mensen die je niet wilt missen wordt het een emotioneel circus
Na het eten wilde Rob even met Sanne gaan wandelen, Pa en Ma zijn komen oppassen Met Ma ook nog een beetje alles doorgesproken en soms, heel eventje, lijkt het wel of ik me er in berust. Gek he? Hoe dan ook, feiten zijn daar, het is zoals het is.............
