Ruim een week is er nu van "mijn tijd" af, bah, een week vol emoties, ellende en boosheid. Het gaat te snel maar je kunt er niets aan doen. De pijn neemt toe, we hebben er al een pleister bijgedaan en zitten nu op 223 micgr. morfine, ik zit er over te denken om nog wat op te hogen want het helpt niet veel. Pijn op de plaats in de longen waar de tumor weer is gaan groeien en een constant aanhoudende zware hoofdpijn. Het zicht valt soms ook even weg.
Maar , zoals Sanne altijd zegt, laten we eens kijken naar de zaken die je nog wel kunt, nou dat zijn er een hele hoop hoor! De ene dag gaat het lopen bijvoorbeeld veel beter dan de andere dag. Ik heb net `elf een kop koffie gehaald! Naar het toilet gaan kan ik (meestal) zelf. Tillen en sjouwen uitgesloten maar ik heb tenslotte mijn rollatortje met dienblad.Kijk, trappenlopen gaat em niet worden maar er zijn zoveel andere dingen die wel gaan!
Ik heb enorm veel trek in zoet en negerzoenen staan bovenaan het boodschappenlijstje.
Nu weekend, afspraken afgezegd. geen verplichtingen en ik kijk er naar uit om heerlijk met gezin en familie te zijn. Sanne is gisteren avond nog lekker een poosje bij mij in bed komen liggen en we hebben gepraat en geknuffeld, dat was heel fijn! Rob ligt heerlijk naast me te knorren, op van de laatste dagen, ik hoop dat hij een beetje bij kan slapen want al dat gezorg en problemen gaan hem natuurlijk ook niet in de koude kleren zitten!Nu eens kijken of ik nog wat kan slapen.
