Mijn kind, mijn partner, de allerbelangrijkste in mijn leven, zij moeten hier keihard mee dealen. Zoveel bewondering heb ik dat, alsof hier iemand voor opgeleid kan worden, ze precies voor mij klaarstaan als dat nodig is, zij mij in mijn waarde laten wanneer ik weer onredelijk kwaad op heel de wereld ben, luisteren als ik mijn ei weer kwijt moet, me kunnen kalmeren wanneer ik me weer voor de zoveelste keer op heb laten fokken, dat ze precies in kunnen schatten wanneer iets teveel wordt, me kunnen troosten als ik weer eens compleet in paniek raak, feilloos voelen zij aan wanneer ik beter even met rust gelaten kan worden en bovenal zelf nog kunnen functioneren.Het is ongelooflijk knap hoe zij hier mee omgaan en ik hoop zo verschrikkelijk dat ik ze dat nog zo vaak kan vertellen.
Vanaf het eerste moment dat je te horen krijgt dat je kanker hebt staat je leven op zijn kop. Je wordt de rollercoaster van onderzoeken en behandelingen ingeduwd. Niets is meer hetzelfde en nooit meer. Op je duimpje vindt je je weg in belangrijke en onbelangrijke zaken en krijgt je leven een totaal andere dimensie, een hele mooie moet ik zeggen. Op een aantal vlakken word je zeker gemakkelijker; denk je dat ik me nog druk ga maken om wie wat zegt, wat doet of wat dan ook? Natuurlijk niet. Jammer dat dat pas zo laat komt, dat zou iedereen direct NU los moeten laten en niet wachten tot je misschien niet meer de tijd heb om eens heerlijk van elkaar te gaan genieten en het negatieve de deur uit te werken. Het leven kan zo mooi zijn! Ik ben zo ontzettend blij en dankbaar met de mensen om mij heen, daar zijn geen woorden voor.
Woensdag wordt de tumor in mijn hoofd verbrijzeld, vrijdag horen we de uitslag van de CT Scan, we gaan er vol goede moed tegenaan1 Zo, dat moest ik even kwijt :-) en nu verder aan de slag.
