Het gaat beter. Rust in mijn hoofd. Alsof de huilbuien van gisteren even de laatste waren. Was het maar zo en misschien is het zo. Gisteren een hele slechte dag. Op een gegeven moment weer helemaal overstuur, hyperventilatie en de hele rataplan ineens. Ruim 2 uur met mijn zus aan de telefoon gezeten, toen was het weer goed. Een altijd en eeuwig overdonderende positieve instelling :-), vaak is dat te druk, nu had ik het wel even nodig! Jammer dat ik er niet zo goed meer uit durf anders was ik wel op de koffie gegaan. Altijd gezellig.
Het is heel moeilijk te accepteren dat er iets in je hoofd zit wat voor hele vreemde reacties kan zorgen, bijv. coma, niet handig als je dan alleen op pad bent. Rob ligt nog lekker te slapen, Sanne is naar school, we hebben net ontbeten. Maar nu vandaag.
Het ziet er naar uit dat het in mijn hoofd wat beter gaat, daarmee bedoel ik dat de zwellingen van de tumor denk ik afnemen. Mijn gezicht is wat minder pijnlijk en mijn kiezen staan weer enigszins vast. Mijn kiezen leken er gisteren wel allemaal uit te vallen, blijkt dat dexamethason wel het vocht uit je hoofd krijgt maar juist op andere plaatsen voor ontstekingen zorgt. Nu is mijn gezicht niet meer zo dik en er zit alweer war gevoel in. Het tintelen blijft. De linkerhand is hetzelfde als gisteren plus middelvinger en ringvingertopjes zijn nu ook gevoelloos.
Wat betreft de longen, heb ik wat meer pijn dan anders, kan zijn omdat ik inmiddels wel gewend ben aan de dagelijkse dosis morfine. Ik hoop dat dat niet erger wordt want meer morfine betekent ook weer meer bijwerkingen en minder lol.
Rob heeft gisteren onze minivakantie geboekt. Ik kijk er naar uit! Voor de zekerheid deze keer maar een annulering verzekering bijgeboekt :-) Komende vakanties zal dat altijd het geval wel zijn.
Nu lekker in bad, dat is er allemaal een beetje bij ingeschoten. Ik durfde mijn haar niet te wassen omdat die "schroefgaten" maar open bleven en heel veel hoofdpijn, bulten en butsen. Ook wat angst om in bad te gaan zitten als er verder niemand thuis is, stel dat ik in coma (wat heel gebruikelijk schijnt te zijn bij een hersentumor` rol........ Nu wel iets zekerder dus dat is fijn.
Ik heb nog steeds wel de P er over in dat ik min of meer afgeschreven ben. Extreem snel moe en steeds niet in staat de kleinste klusjes te doen. 's morgens tussen 6 en 9 ben ik op mijn best.
Gelukkig is Sanne alweer thuis. Trots op de goede band die ik met haar heb, ik koester dat. Meer quality time en heerlijk samen chillen (nooit gedacht dat ik dat woord ooit zou gebruiken) . Enorm trots hoe volwassen zij hiermee omgaat, daar kunnen sommige ouderen van leren! Op school heeft zij het ook erg naar haar zin en met haar piano-, toneel-, en dichtspel komt zij er ook wel, ontzettend fijn ook dat zij haar ei hierin kwijt kan. Heerlijk creatief!
Eigenlijk..... al met al wel blij en toch een gelukkig mens!
